Έν τη του γραμματιστο υ οικία οί μαθηταί ού μόνον μανθάνουσι τήν γραμματικήν και τήν γραφήν, αλλά και τήν άρετήν και τήν δικαιοσύνην. Ό δέ γραμματιστής τοις μαθηταις λέγει «ΤΩ νεανίαι, αί μέν ήδοναί φέρουσι τήν άκράτειαν και τήν άεργίαν, ή δέ σωφροσύνη παρέχει τήν έγκράτειαν, έναντιοΰτατή ακολασία και γίγνεται της ψυχής ήγεμών εις τήν άρετήν. Τοίνυν φεύγετε τάς ήδονάς και τάς τών ηδονών επιθυμίας». Οί μέν τών μαθητών νεύουσι και ταράσσονται τούτοις τοις λόγοις οί δέ ουδέ άκούειν βούλονται πολλάκις γάρ διαλαλούσι και βλέπουσι εις τήν θύραν.

Nella dimora dell'insegnante gli studenti non apprendono solo l'arte della lettura e della scrittura, ma anche il valore e l'equità. L'insegnante dice agli allievi: "le gioie, o ragazzi, portano alla dissolutezza e all'ozio, mentre la saggezza porta alla temperanza, contrasta l'eccesso e guida l'anima verso il bene. Allontanatevi dunque dalle gioie e dai piaceri". Alcuni degli studenti annuiscono e sono scossi da queste parole, altri, invece, non vogliono nemmeno ascoltare: spesso, infatti, parlano e guardano verso l'uscita.